zaterdag 15 december 2012

Tom-Jan Meeus van de NRC 18


Ik ontving net deze reactie:

Geachte heer Van Houcke,
Mag ik u erop wijzen dat ik niet op die avond ben geweest? Ik was ziek. Ik heb overigens bewondering voor u. Een journalist onder vuur nemen en dan zelf vergeten een van de basisregeltje - even checken - toe te passen. Diepe buiging.
Hoogachtend,
Tom-Jan Meeus

Het is de eerste keer dat u reageert meneer Meeus. Kennelijk omdat u denkt een weerwoord te hebben. Ik vrees dat u die niet heeft, en wel omdat het hier gaat om de wijze waarop u tegenover machthebbers staat. U ging akkoord met het voorzitten van de avond en dat betekent dat u zich aan de consensus zou houden. En dat weer betekent dat u niet met lastige vragen komt als, ik noem maar wat,

mevrouw Albright, ik heb de uitnodiging aanvaard om deze bijeenkomst voor te zitten om u de volgende vraag te stellen: 
Waarom was het opofferen van een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar voor u 'de prijs waard'? 

Zou u dit gevraagd hebben, Meeus? Geen sprake van. Sterker nog, ondanks het feit dat u jarenlang correspondent in de VS was voor de 'kwaliteitskrant' heeft u in tegenstelling tot Amerikaanse journalisten nooit melding gemaakt van de opmerking van Albright, laat staan dat u haar in een breder historisch perspectief had geplaatst. Anders was u nooit gevraagd als 'moderator'. Indien u mijn tekst goed had gelezen dan zou u hebben gemerkt dat ik in het midden laat of u nu wel of niet aanwezig was. Dat u niet naar die avond bent geweest is namelijk volkomen irrelevant. Het gaat om de wijze waarop u ons vak bedrijft. Als de lezers dit nog eens toegelicht willen zien kunnen ze hier terecht:


Obama Obama. De beste verhalen van NRC-correspondent Tom-Jan Meeus. In dit boek doet Meeus verslag van een twee jaar durende zoektocht naar de nieuwe president van de Verenigde Staten. Hij sprak daarvoor met een groot aantal mensen uit de inner circle van Obama: vrienden, collega's en familieleden.
Hij ontmoet de zuster van Obama in Iowa, hij bezoekt de vrienden van Obama's blanke grootouders in El Dorado, Kansa. Obama's voormalige mentor vertelt in Chicago over de ontroerende korte verhalen die Obama schrijft als twintiger. Ook doorkruist Meeus de VS om de polsslag van het land op te nemen. Daarmee is Obama Obama een fascinerend portret van de nieuwe president en zijn land.




Hey, Tom, ik verwacht een reactie op mijn antwoord.



Op een dag wordt Tom-Jan Meeus gebeld vanuit het Witte Huis: ‘Hey Tom, what’s going on with you guys?’ Dit illustreert hoe groot de verwarring over het nieuwe Nederland de laatste jaren in Amerika is, schrijft oud-NRC-correspondent Tom-Jan Meeus in dit boek.
http://www.literairnederland.nl/2012/03/12/de-grote-amerikashow-tom-jan-meeus/

Ik bedoel maar.

Hier kunt u lezen hoe kritische Amerikaanse intellectuelen over het imperium denken. http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=deskundigen+


On May 12, 1996, Albright defended UN sanctions against Iraq on a 60 Minutes segment in which Lesley Stahl asked her "We have heard that half a million children have died. I mean, that's more children than died in Hiroshima. And, you know, is the price worth it?" and Albright replied "we think the price is worth it.


Tom-Jan Meeus waarom heeft u tien jaar later niet in uw krant gemeld dat voor Albright de dood van een half miljoen kinderen 'de prijs waard is' geweest? Waarom vond u het wel belangrijk om het volgende citaat van haar te melden: 'Ik geloof in God. Ik bid... Mijn vader leerde me de humanistische traditie, respect voor medemensen...

‘Moraal, geen moralisme’
Oud-minister Madeleine Albright over politiek en religie in haar nieuwe boek  
Vrijdag 16 juni 2006 door Tom-Jan Meeus

,,Ik ben geen theoloog, maar probleemoplosser,’’ zegt de Amerikaanse oud-minister Madeleine Albright. Ze schreef een analyse over religie in de wereldpolitiek.
Madeleine Albright: De macht en de almacht (The Mighty and the Almighty). Vertaald door Asterisk*. Anthos, 352 blz. €19,95.Madeleine Albright geeft morgen, 17 juni, een lezing bij het John Adams Institute, Amsterdam, 20.00 uur.
Als kind was Madeleine Albright (69) een ,,religieus meisje,’’ zegt ze. ,,Ik speelde graag priestertje. Met mezelf in de hoofdrol.’’ Toen ze aan het einde van haar loopbaan onder president Bill Clinton de eerste vrouwelijke minister van Buitenlandse Zaken van de VS werd, speelde haar katholieke achtergrond nog altijd een rol in haar leven: dagelijks richtte ze zich in gebed tot de heilige maagd Maria. ,,Ik heb een verwarde religieuze achtergrond. Nadat ik opgroeide als rooms-katholiek meisje in Tsjechoslowakije en ik als kind met mijn ouders naar de VS vluchtte, ben ik daar getrouwd in de episcopale kerk. En vele jaren na mijn ouders’ dood ontdekte ik dat ze met niet hadden verteld dat ik eigenlijk joods ben. Maar sommige dingen uit je kindertijd blijven. Ik geloof in God. Ik bid. En omdat ik bij mijn geboorte in Tsjechoslowakije Marie Jana heette, heb ik een bijzondere band met Maria.’’
Vroeg u haar beleidsadvies?
,,Ik lees natuurlijk ook over Amerikaanse politici die raad vragen van God. Maar als minister bad ik alleen zodat ik er zelf het beste van kon maken.’’ Ze smaalt. ,,Ik ben niet zo iemand die knielt en zegt: O! God! Hélp me.’’
Over dit dilemma gaat Albrights The Mighty and the Almighty. Reflections on America, God and World Affairs. Het trok in de VS de aandacht door haar kritiek op president George W. Bush, die zegt dat hij met zijn buitenlands beleid de wens van het opperwezen vervult. Hij vervreemdde daarmee de internationale moslimgemeenschap van de VS, aldus Albright. Maar wie het boek leest merkt dat er een subtielere boodschap achter schuilgaat. In feite is het een oproep aan haar eigen partij, de Democraten, om, anders dan onder Clinton gebeurde, het belang van religie te onderkennen bij het analyseren van mondiale verhoudingen. De aloude rationele ontleding van internationale relaties, redeneert Albright, doet tekort aan de grote rol die religie dezer dagen speelt.
In zijn voorwoord schrijft Clinton dat ‘vrienden’ u hebben ontraden dit boek te schrijven. Wat was hun zorg?
,,Je kan mensen op dit terrein gemakkelijk beledigen. Ik kom uit een generatie van denkers over buitenlandse politiek die meent dat het zakelijk analyseren van conflicten al ingewikkeld genoeg is – laat de religie maar even zitten. Als iemand zoals ik – op mijn leeftijd, met mijn achtergrond – zegt dat we rekening moeten houden met religie is dat een verandering van het paradigma. En die vrienden vroegen zich af: moet dat nou wel?’’
Waarom overtuigden ze u niet?
,,Omdat ik het belangrijk vind dat we anders gaan denken. Ik heb niet alle antwoorden. Ik ben geen theoloog, ik ben een probleemoplosser. Maar om sommige moderne problemen op te lossen moeten we ons inzicht in religie vergroten, zodat we de wereld effectiever kunnen besturen.’’
Ontrieden die ‘vrienden’ het boek ook omdat u erkent dat de regering-Clinton geen rekening hield met religie in haar buitenlands beleid?
,,Sommigen vinden dat. Ze zeggen: waarom zou je fouten toegeven? Maar het bijzondere aan de regering-Clinton was dát wij fouten toegaven.’’
Wat is het probleem als Bush zegt dat zijn beleid stoelt op de wens van God?
,,Er is een groot verschil tussen wat Abraham Lincoln zei – ‘We moeten de kant van God kiezen’ – en de woorden van Bush: ‘God staat aan mijn kant’. Als je dat laatste zegt, en je verdeelt de wereld in ‘goed’ en ‘kwaad’, dan maak je het mensen die niet jouw religie aanhangen, veel te moeilijk om Amerika nog te steunen. Na 11 september was de wereld eenvoudig verdeeld. Er waren degenen die vliegtuigen andermans gebouwen insturen. En er was de rest van de wereld. Iedereen steunde ons. Maar vanaf het moment dat Bush zijn beleid op de wens van God baseerde, is die steun af gaan brokkelen: als je het niet met de VS eens was, was je het niet eens met God. Daarmee heeft hij veel landen, die ons in principe wilden steunen, gedwongen zich van ons te distantiëren.’’
Reagan zei ook al dat God de Amerikanen heeft gekozen om een betere wereld te creëren. Is Bush niet gewoon een onderdeel van een Amerikaanse trend?
,,Die vraag mag je opwerpen. Toen ik aan dit boek begon wilde ik laten zien dat Bush een anomalie in de Amerikaanse geschiedenis is. Maar tijdens mijn research ontdekte ik algauw dat hij dat niet is. Dit is een land van waar elke president uitspraken doet over God. Maar mensen moeten begrijpen dat er ook verschillen zijn. ,,De presidenten Carter en Clinton – ik heb voor beiden gewerkt – zijn zeer religieus. Ze citeren de bijbel en lezen voortdurend religieuze boeken. Maar dat is wat anders dan je geloof gelijkstellen aan het beleid van de VS. Of zeggen – zoals Bush deed toen hij nog gouverneur van Texas was: God wil dat ik president word. Het is natuurlijk voor een deel tactiek. Door zich zo op te stellen probeert Bush de Religious Right te activeren – die hij nodig heeft in zijn verkiezingscampagnes.’’
In uw boek vergelijkt u de Religious Right met de conservatieven in Iran. Waarom?
,,Ik zeg het iets voorzichtiger. Maar ik ben bezorgd over alle extreme aspecten van religies. En het is belangrijk voor mensen om te weten dat religieus extremisme als zodanig het begrip voor hun religie niet vergroot. Sommige extremisten van de Religious Right zitten vastgeroest in hun geloof. En ik wil niet generaliseren maar sommigen hebben hetzelfde gebrek aan ruimdenkendheid.’’
Het buitenlands beleid onder Bush is zwaar beïnvloed door de neoconservatieven. Zij zijn eerder moraliserend dan religieus.
,,De ‘neocons’ hebben ook iets extremistisch. Zij waren alleen met hun eigen analyses bezig en verdiepten zich nauwelijks in de ideeën van de andere kant. Hun argumenten zijn daardoor erg eendimensionaal gebleken. Ze zaten er totaal naast toen ze zeiden dat de Amerikanen met open armen in Irak zouden worden ontvangen. Ze hebben ons niet land allerminst een dienst bewezen. Buitenlands beleid hoeft niet moraliserend te zijn. Het moet moreel zijn.’’
Steunt Nederland indirect het neoconservatisme door troepen af te vaardigen naar het zuiden van Afghanistan?
,,Ik heb altijd gezegd dat Bush eerst zijn werk in Afghanistan af had moeten maken voordat hij Irak aanviel. Ik had op zich begrip voor die oorlog – Saddam wás verschrikkelijk. Maar het moment was twijfelachtig. Ik vond dat Afghanistan prioriteit moest krijgen. Wat nu gebeurt in Afghanistan bewijst mijn gelijk. Maar ik geloof ook dat deze problemen een zaak van de hele wereld zijn. Dus het is heel goed dat de Nederlanders dit doen. Ik weet dat het niet gemakkelijk is; ik ken het trauma van Srebrenica.
,,Ik denk dat de oorlog in Irak de grootste ramp is uit de geschiedenis van de buitenlandse politiek van dit land. Maar dat lost de problemen die we daar hebben niet op. De nieuwe premier vraagt om hulp. De internationale gemeenschap moet hem steunen. Europa moet zich realiseren dat de VS niet degene waren die de Eerste en de Tweede wereldoorlog begonnen. Maar toen wij inzagen dat ons eigenbelang in het geding was, zijn we gaan deelnemen – en hebben we veel mensen verloren.
,,Ik trek deze parallel naar de huidige situatie. Veel Europese landen waren tegen ‘Irak’. Maar de chaotische situatie in Irak en de onbedoelde consequenties voor de rest van het Midden-Oosten, gaan niet alleen meer de VS aan, ze tasten ook de Europese belangen aan. Dus ik zou graag zien dat de Europeanen de nieuwe Iraakse regering steunen bij de wederopbouw. Irak is het probleem van iedereen. Net als Afghanistan.’’
Is zulke steun ook steun aan de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Irak?
,,Onduidelijk. Onze aanwezigheid daar is zowel de oplossing als het probleem. Oplossing omdat er geen veiligheid is. Probleem omdat we mensen aantrekken die ons haten. De enige manier om tot een oplossing te komen is zoveel steun aan de Irakezen geven dat ze op den duur hun eigen problemen kunnen oplossen. De premier wil de sektarische milities integreren in het Iraakse leger. Dat is de manier. Hij wil ook niet dat de VS daar altijd blijven. En ik vind dat ook.’’
Inzake Iran kiezen de VS weer voor de internationale dialoog. Is dat de invloed van uw vader, die behalve u op de universiteit ook Condoleezza Rice wegwijs maakte in de internationale verhoudingen?
,,Mijn vader leerde me de humanistische traditie, respect voor medemensen, niet angstig te zijn te praten met andersdenkenden. Hij was geen pacifist. Ik ook niet. Maar deze wending is zeker in de geest van zijn manier van denken. Condi zit in een moeilijke positie. Ze is de architect van het beleid in Irak, toen ze Bush’ nationale veiligheidsadviseur was. Maar ze is een probleemoplosser. Ze heeft vaak gezegd dat ze meer aandacht zal geven aan overleg. En dat is goed. Dus ik ben blij dat de VS gesprekken met Iran wil. Onderhandelen hoeft niet per se. Een dialoog is al genoeg.’’
[streamer:‘Ik ben niet zo iemand die knielt en zegt: O! God! Hélp me’]

Dit zegt genoeg. Deze mentaliteit is absoluut geen 'buiging' waard.

Tom-Jan Meeus van de NRC 17


Tom-Jan Meeus was de eerste man op aarde die wist wat Obama bedoelde.

De NRC bericht:


Verlegen en nerveus, buitengewoon intelligent en mogelijk iemand met een persoonlijkheidsstoornis.

Vroeger werd het nieuws bepaald door de journalistiek vuistregel: man bijt hond, maar niet hond bijt man, want dat is ‘normaal.’ Even normaal als dat iemand die 20 kinderen doodschiet aan een ‘persoonlijkheidsstoornis’ lijdt. Dat is geen nieuws. Harry Mulisch vertelde mij eens tijdens een interview dat de verdediger van Adolf Eichmann als verzachtende omstandigheid aanvoerde dat zijn client toen hij adolescent was van zijn motor was gevallen en toen een hersenbeschadiging had opgelopen. Zijn client was niet normaal toen hij zijn misdaden had begaan, en kon dus niet toerekeningsvatbaar worden beschouwd. De rechter antwoordde simpelweg dat  dit geen argument kon zijn omdat iemand die miljoenen anderen naar de gaskamer stuurt natuurlijk knettergek is, maar dat wil nog niet zeggen dat hij daarmee ontoerekeningsvatbaar was. Toch meent de NRC dat de oorzaak van het bloedbad een ‘persoonlijkheidsstoornis’ was. Hoewel, wat in de kop met grote stelligheid wordt beweerd, wordt in de eerste zin van het artikel weer ingeslikt door het woord ‘mogelijk.’ Het is fraai voorbeeld van de huidige journalistieke mores van het avondblad dat zich vroeger een ‘kwaliteitskrant’ achtte.

Nu worden we geconfronteerd met een paradox. 26 november 2012 was Madeleine Albright opnieuw in Nederland om reclame te maken voor een nieuw boek waarin zij haar eigen gecultiveerd slachtofferschap uitgebreid uit de doeken doet. De volgeboekte bijeenkomst bij het John Adams Insititute in Amsterdam werd voorgezeten door Tom-Jan Meeus, voormalig NRC-correspondent in de VS en een schoolvoorbeeld van de mainstream in de journalistiek, zoals u hier kunt lezen:

Welnu, gezien het feit dat mevrouw Albright publiekelijk heeft laten weten dat de dood van een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar ‘de prijs waard is’ geweest en dat dus de Amerikaanse vernietiging van de Irakese infrastructuur en de vele jaren lange boycot van het land gerechtvaardigd was, een genocidaal beleid waarvoor zij mede verantwoordelijk was, is er maar één conclusie mogelijk: collega Tom-Jan Meeus heeft geen morele bezwaren om een kindermoordenares als Albright ongestoord aan het woord te laten zonder haar het vuur aan de schenen te leggen, wat we toch  mogen verwachten van de vrije pers. Wat is dit voor journalistiek? Waarom is de ‘schutter,’ die ‘slechts’ 20 blanke Amerikaanse kinderen dooschoot iemand met een ‘persoonlijkheidsstoornis,’ terwijl Madeleine Albright, die meehielp een half miljoen Arabische kinderen om zeep te helpen, kennelijk geen ‘persoonlijkheidsstooornis’ heeft? Kortom, aan welke stoornis lijdt Tom-Jan? En ik meen deze vraag oprecht. Hoe kan iemand in het geval van Albright een massamoord vergoeilijken dan wel verzwijgen, terwijl in het geval van blanke kinderen en een blanke ‘schutter’ er onmiddellijk sprake moet zijn van een ‘persoonlijkheidsstoornis’? Wat als de dader een Arabier was geweest? Dan was al snel de kwalificatie ‘moslim terrorist’ gevallen. Waarom nu niet 'christen terrorist' of ‘joodse terrorist’ als hij joods was geweest? Vanwaar dat verhulde racisme van de NRC? Waar berust dat op? Nog wat vragen:

there are several questions which will go unanswered...just as they always do. As I wrote about in regards to James Holmes,  the Batman movie killer, there will be no soul searching about why white men are committing these violent acts. In the present, mass shootings have been almost the exclusive province of white men. 

Wordt het niet hoog tijd om het blanke, christelijke geweld serieus te onderzoeken? Wat mankeren die blanke allochtoonse in een christelijke cultuur opgegroeide gewelddadige mannen eigenlijk?  Waarom zou Tom-Jan Meeus zo ongevoelig zijn dat hij het een eer beschouwde om als gesprekspartner van Albright op te treden? Kent hij geen schaamtegevoel, is hij zo ambitieus dat daarvoor alles moet wijken, of is hij een racist die het niets interesseert dat een half miljoen Arabische kinderen werd vermoord? Ik bedoel, als het christelijke of joodse kinderen had betreft dan zou er 67 jaar later over deze genocide terecht nog gesproken worden, net als de holocaust.

NEWTOWN, Conn. — First, he killed his mother.
Nancy Lanza's body was found later at their home on Yogananda Street in Newtown – after the carnage at Sandy Hook Elementary School; after a quiet New England town was scarred forever by unthinkable tragedy; after a nation seemingly inured to violence found itself stunned by the slaughter of innocents.
Nobody knows why 20-year-old Adam Lanza killed his mother, why he then took her guns to the school and murdered 20 children and six adults.
But on Friday he drove his mother's car through this 300-year-old town with its fine old churches and towering trees and arrived at a school full of the season's joy. Somehow, he got past a security door to a place where children should have been safe from harm.

The Empire 865


comments_image 47 COMMENTS

Is a Crisis in White Masculinity Leading to Horrific Gun Crimes Like the Sandy Hook Shootings?

America's obsession with guns has played out its dark game once more.
 
 

My heart goes out to the families, children, victims, and all others impacted by the mass shooting at Sandy Hook Elementary school in Newton, Connecticut.
America's obsession with guns has played out its dark game once more. We are eating our young because so many believe that America is a gunfighter nation. For them, the "right" to bear arms trumps any reasonable legislation about restricting access to certain types of firearms. This most recent mass shooting, which will likely be the worst incident of gun violence in recent American history, is not going to cause a rethinking of the country's love affair with such weapons. Nor will the mass murder of 20 children and 6 adults by Adam Lanza weaken the NRA's hold on our legislators. The NRA and their clan will retreat back to a default position and rhetorical redoubt where "guns don't kill people, only people do."
These same ideologues, who in the 21st century remain some type of throwback premodern tribesman at the early dawn of human history, are utterly devoted to a fetish object of metal and plastic which they worship as a god. For them, the mass shooting of children in Newton, Connecticut will be a funeral pyre whose light they will read as spirits dancing in the shadows, beckoning to them that more guns equals less crime, and that school teachers--and perhaps even children--should be allowed to carry firearms in school. Magical thinking brings public policy solutions that are not grounded in common sense or empirical reality.
As the details of the murderous rampage trickle out, all of the standard talking points by the media will be hit upon. Was Adam Lanza mentally ill? What type of weapons did he us? Were there warning signs? Acts of heroism by the adults and children in the school will be profiled. The first responders will be praised and profiled. People will cry. The pundits will tear up in an effort to show some personal, human connection, to a story that will feed the next news cycle, and will potentially make a career or two for some upstart journalist or TV personality.
Per our national script, there are several questions which will go unanswered...just as they always do. As I wrote about in regards to James Holmes, the Batman movie killer, there will be no soul searching about why white men are committing these violent acts. In the present, mass shootings have been almost the exclusive province of white men.
One would think someone in the mass media (or who studies gun violence and public health) would find that a mighty curious fact and want to delve deeper into the relationship(s) between whiteness, masculinity, and gun violence.
In all, there will not be a national conversation--one of our country's most overused phrases, what is empty language signalling nothing--exploring if there is a crisis in white masculinity, which in turn is driving these types of horrific crimes.
If Adam Lanza was an Arab American with one of those "Muslim sounding" names, then today's script would be quite different. Questions of "terrorism" would loom large: it would be the default frame for reading the Connecticut school shooting. In all, the United States has a post 9/11 hangover where a moment of national trauma made one group of Americans a perpetual Other.
A person of color who happens to be of Arab descent, and who is Muslim by chosen faith or birth, is not allowed to be a deranged individual who made a choice to kill dozens of people. His or her identity and personhood is one that is "politicized" by default in the West. As such, all actions, however random or outliers, are taken as representative of some type of collective identity, one where terrorism is an inexorable part of its character.
Once more the luxury of being white in the United States is the freedom to have your violent deeds be a reflection of a personal failing, as opposed to a cultural or racial one. On a practical level, White privilege is a set of taken for granted and unearned advantages in life. On an abstract level, white privilege also removes certain questions from consideration regarding such matters as social deviancy and crime. As we saw with James Holmes, and now today with Adam Lanza, an unwillingness to ask those hard questions about gun violence, white masculinity, and crime will only continue to hurt all of us across the colorline.
Chauncey DeVega, a pseudonym, is editor and founder of the blog We Are Respectable Negroes. His essays on race, popular culture and politics have been published in various books and Web sites. He can be reached atchaunceydevega@gmail.com.

'Deskundigen' 58




For globalism to work, America can’t be afraid to act like the almighty superpower that it is.…The hidden hand of the market will never work without a hidden fist—McDonald’s cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley’s technologies is called the United States Army, Air Force, Navy and Marine Corps.



— Thomas Friedman, What the World Needs Now, New York Times, March 28, 1999. Quoted from Backing Up Globalization with Military Might

'EVIL VISITED THIS COMMUNITY' 


        
Hundreds Gather At Emotional Church Vigil... White House Vigil Pleads For Action... 20 Children, 6 Adults Killed... Gunman Dead... Shooting Timeline...Official: Gunman Killed Mother, Drove Her Car To School... Slain Principal Had Implemented New Security Measures... NBC: Weapons Were Legally Purchased, Registered To Mother... Obama: 'Too Many Of These Tragedies'... Bloomberg Calls For 'Immediate Action'... Aurora Shooting Victim Speaks Out... 
MAP: Recent Mass Shootings In U.S... How You Can Help... LATEST UPDATES


http://www.huffingtonpost.com/2012/12/14/sandy-hook-elementary-school-shooting_n_2300831.html


Vorige week donderdag 6 december 2012 wees de Amerikaanse auteur William Rivers Pitt erop dat

The United States has been in a state of permanent, global war since Pearl Harbor. Involved in conflicts large and small, known and unknown, a moment has not passed in the last 71 years that has not involved American military personnel killing and dying somewhere in the world. That is fact. This is not a story about America's insanely bloated 'defense' budget. It is not a story about the bent priorities this nation has come to accept; to wit: more than half of every dollar collected in taxes goes to warfare and spying, a multi-trillion dollar industry, while we reel through national 'debates' about cutting health care benefits for old people and closing schools because 'we can't afford it.'

Het is onvermijdelijk dat een cultuur waarin geweld altijd een centrale rol speelt uiteindelijk zelf geconfronteerd wordt met 'shock and awe.' Dit is in feite ook een van de thema's die ik in de serie 'deskundigen' behandel.


De Amerikaanse soft power is… hoewel aangetast, nog altijd sterk aanwezig… Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.
Geert Mak, pagina 522 van Reizen zonder John.

de Verlichting is bedacht in Europa, maar Amerika heeft het uitgevoerd, als real life experiment.
Geert Mak in Vrij Nederland. 3 november 2012.
 
Nu de werkelijkheid zoals die wordt gezien door Amerikaanse intellectuelen als Garry Wills,
an American prolific Pulitzer Prize-winning author, journalist, and historian, specializing in American history, politics, and religion, as well as the history of the Roman Catholic Church.
Wills has written nearly forty books and since 1973 has been a frequent reviewer for the New York Review of Books.[3] He joined the faculty of the history department at Northwestern University in 1980, where he is currently an Emeritus Professor of History.  http://en.wikipedia.org/wiki/Garry_Wills

In 1976 schreef Wills in zijn essay Total war:

American in the early 1940’s fell in love with total war; and no wonder. The war was the best thing that had happened to this country in a long time. It did what the New Deal never really accomplished – carried us fully out of the Great Depression, and restored us to the boom-expansiveness of our Gilded Age. It did this by renegotiating het close relationship between business and the federal government – and in the process it expanded the federal government much farther and faster than the New Deal ever did.

Kortom, niet de ‘soft power,’ maar de hard power van het militair industrieel complex was doorslaggevend ‘om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.’ Wills:

Even the secret of the universe’s own structure – the atom – served our national goals, which were mankind’s and the world’s goals. Americans need to find morality at work at work behind morality success. Money is justified on Horatio Alger grounds, as the reward of virtue and effort. We never doubted our right to use absolute instruments of destruction in World War II – artificially created fire storms, saturation bombing, napalm flame-throwers, both our atom bombs – to enforce our demand for unconditional surrender. Our victory must be total, because we were fighting total evil.

Overal loert het kwaad dat vernietigtd moet worden. Vandaar dat president Ronald Reagan over de Sovjet Unie sprak als de ‘evil empire’ en president Bush junior over de ‘axis of evil.’ Een tegenstander is altijd de duivel van wie de mensheid verlost moet worden. Wills:

We achieved that most refined of pleasures, a virtuous hate. Killing fora n idea isd the worst kind of killing, ideological killing. Better to hate a person, the assailant of one’s family or home, than to hate an idea. What if the idea hides behind an otherwise law-abiding and unmenacing exterior? The none must steel oneself against all normal amenities and personal attraction. Then one launches a crusade – to be followed by an inquisition.
It is hard to climb back down from a self-righteous ‘high’ of hatred. The arrogance of victory has been a commonplace at least since Aeschylus’s time.

Op een overtuigende manier koppelt Garry Wills de economische noodzaak van oorlog aan de psychologische noodzaak een vijand te hebben. Deze noodzaak creërt op haar beurt weer de noodzaak dit alles ideologisch te legitimeren. De meeste mensen zijn namelijk niet onmiddellijk bereid te moorden en te plunderen. Wills:

If power corrupts, we came closer to absolute power, over the world and over our own people’s outlook, than any other nation had ever come. Why did we expect to pay no price for this?

Het antwoord was in wezen simpel, de Amerikaanse beleidsbepalers propageerden dat zij de ‘good guys’ waren, en de overgrote meerderheid van de bevolking accepteerde dit blind. Logischerwijs moesten de tegenstanders dus de ‘bad guys’ zijn.

Now power purified – and the saints are free of many restrictions imposed on those without proper doctrine.
An essential ingredient of our wartime euphoria had been the concentration of our energies upon a total enemy. In 1946there was a reluctance to surrender that focusing device. Return to peacetime was looked at warily – wartime had become ‘normal’, preferable to the prewar drift and sluggishness. So we maintained the draft, while Truman fought hard to impose universal military training onm all young males. The OSS (voorloper CIA svh) was loath to go out of existence. The FBI, expanded to new kinds of power against espionage at home and throughout South America, did not want to give up its new powers. Atomic research continued at full speed and in secret, keeping the issue of security checks alive into peacetime. Crusaders slow to take their armor off get itchy under it, and start to look ridiculous. What could put the moral shine back on that armor but the discovery, off on the horizon, of another Total Enemy? The reluctance of our demobilization in late 1945 explains the rush of glee at our remobilization in early 1947. The liberal second lieutenants and intelligence officiers were back in business, and business looked liberal again. We had a world to save, with just those plans – from NATO to the Korean War – that professor Commager called ‘so wise and so enlightened’. A thousand wartime ties, relexed slightly in 1946 to moans of economic and psychic discontent, twanged back tight again and gave America its tonic,

aldus Garry Wills, wiens visie gedeeld door talloze Amerikaanse wetenschappers die de afgelopen halve eeuw uitgebreid gedocumenteerde studies hierover hebben gepubliceerd. Ook de controversiele aspecten van de Amerikaanse politiek in de VS serieus geanalyseerd. Hier in de polder is dit niet het geval wat betreft de Nederlandse geschiedenis, zoals op 19 juni 2012 nog eens duidelijk werd toen de Volkskrant op de voorpagina opende met het bericht dat

Nieuw, volledig onderzoek nodig naar geweld in Indie 1945-1949.
Morele vragen over de politionele acties in Indonesië zijn belangrijk, maar daarmee zijn we er niet, schrijven Piet Kamphuis, Gert Oostindie en Marjan Schwegman. We moeten ook willen begrijpen wat voor soort oorlog daar werd gevoerd, en waarom en hoe deze oorlog mensen ertoe bracht wreedheden te begaan die tot dusver als 'excessen' werden betiteld. http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=marjan+schwegman

En waarom pas nu, na 6 decennia, ineens die oproep om de eigen oorlogsmisdaden te bestuderen? Wel, omdat de Tweede Wereldoorlog waarbij het kwaad in de ander kon worden geprojecteerd, inmiddels uit-en-te-na bestudeerd is en onder andere het NIOD op zoek is naar opdrachten om zijn historici werk te verschaffen, overigens zonder dat dit gelukt is. De politici willen er geen geld voor vrijmaken. De eigen misdaden worden te triviaal beschouwd.

Dit geldt niet voor de Amerikaanse intelligentsia die uiterst kritisch kan zijn, zoals de lezers van mijn weblog weten. Garry Wills bijvoorbeeld zou in het poldermodel al gauw doorgaan voor een ‘radicaal,’ en al snel gemarginaliseerd worden. Maar niet in de VS, getuige zijn:

Awards and Honours
1978: Inventing America - National Book Critics Circle Award for General Non-Fiction (co-winner, with Facts of Life by Maureen Howard)[18]
1979: Inventing America - Merle Curti Award
1982: Honorary degree of L.H.D. by the College of the Holy Cross
1995: Honorary degree from Bates College
2004: St. Louis Literary Award from the Saint Louis University Library Associates[20]

Public appraisal
The New York Times literary critic John Leonard said in 1970 that Wills "reads like a combination of H. L. Mencken, John Locke and Albert Camus."[21] The Roman Catholic journalist, John L. Allen, Jr. considers Wills to be "perhaps the most distinguished Catholic intellectual in America over the last 50 years" (as of 2008).[8] Martin Gardner in "The Strange Case of Garry Wills" states there is a "mystery and strangeness that hovers like a gray fog over everything Wills has written about his faith".[22]  http://en.wikipedia.org/wiki/Garry_Wills

Daarom nogmaals Garry Wills:

Our postwar world began, instead of ending, with a bang, and we did not intend to whimper. Instead, we bullied.
Bullied, for a start, our own citizenry. But that is part of any crusade. Eleventh-century crusaders ‘cleaned out’ European ghettos, before getting to the Holy Land. […] In 1947, by proclamation of the President, we were back at war, and even liberals had long been telling Americans that war obliges them to hate the alien doctrine. We obliged. Communism became exactly what Fascism had been. Our propaganda effort had to be turned against the second enemy just as it had been against the first – Congressman Nixon must ‘encourage’ Hollywood to make anti-Russia movies. […] An element in America’s sense of mission has always been the belief that close foreign ties might sully the purity of republican doctrine, a fear expressed by Jefferson himself. It was not enough to be American in citizenship or residence – one must be American in one’s thoughts. There was such a thing as an Americanism. And lack of right thinking could make an American citizen un-American. The test was ideological. That is why we had such a thing as an Un-American Activities Committee in the first place. Other countries do not think in terms of, say, Un-British Activities as a political category. But ours was the first of the modern ideological countries, born of revolutionary doctrine, and it has maintained a belief that return to doctrinal purity is the secret of national strength for us. […]  If it is not enough to possess citizenship and obey the laws, if one must also subscribe to the propositions of Americanism, then we create two classes of citizens – those loyal and pure in doctrine, and those who, without actually breaking any law, are considered un-American, insufficient in their Americanism. These latter can be harassed, spied on, forces to register, deprived of governmental jobs and other kinds of work. […] We are not merely a country. We are an Ism. And thruth must spread without limit; it cannot countenance error. So John F. Kennedy orated: ‘In the election of 1860 Abraham Lincoln said the question was whether this nation could exist half-slave or half-free. In the election of 1960, and with the world around us, the question is whether the world will exist half-slave or half-free.’ In the war of minds, anyone not fully committed to the propositions of freedom is an enemy.
Fixed Ideas: America Since 9.11 cover 
Tot welke absurde gevolgen dit leidt toont de Amerikaanse schrijfster Joan Didion in Fixed Ideas. America since 9.11:

events have history, political life has consequences, and the people who led this country and the people who wrote and spoke about the way this country was led were guilty of trying to infantilize its citizens if they continued to pretend otherwise.
Inquiry into the nature of the enemy we faced… was to be interpreted as sympathy for that enemy. The final allowable word on those who attacked us was to be that they were ‘evildoers,’ or ‘wrongdoers,’ peculiar constructions which served to suggest that those who used them were transmitting messages from some ultimate authority. […] We had suddenly been asked to accept – and were accepting – a kind of reasoning so extremely fragile that it might have been based on the promised return of the cargo gods… A year later, we were still looking for omens, portents, the supernatural manifestations of good or evil. Pathetic fallacy was everywhere. The presence of rain at a memorial for fallen firefighters was gravely reported as evidence that ‘even the sky’ cried. The presence of wind during a memorial at the site was interpreted as another such sign, the spirit of the dead rising up from the dust.

This was the year when Rear Admiral John Stufflebeem, deputy director of operations for the Joint Chiefs of Staff, would say at a Pentagon briefing that he had been ‘a bit surprised’ by the disinclination of the Taliban to accept the ‘inevitability’ of their own defeat. It semed that Admiral Stufflebeem, along with many other people in Washington, had expected the Taliban to just give up. ‘The more that I look into it,’ he said at this briefing, ‘and study it from the Taliban perspective, they don’t see the world the same way we do.’

Hoe auteistisch deze houding is blijft wel uit het feit dat elf jaar nadat de strijdkrachten Afghanistan aanvielen de Amerikanen nog niet erin zijn geslaagd de Taliban te verslaan en in dat opzicht de VS zijn langst durende oorlog heeft verloren. Afgezien van de gevaarlijk naieve militaire ambities, heeft de kapitalistische noodzaak van expansie de ideologie van het Amerikanisme een uiterst agressief karakter gegeven. Ook daarover zijn ontelbare studies van Amerikaanse intellectuelen verschenen. Ik zal ditmaal Noam Chomsky citeren, per slot van rekening is hij niet voor niets ‘s werelds meest geciteeerde en gerespecteerde wetenschapper op het gebied van de Amerikaanse buitenlandse politiek. 17 maart 2009 gaf hij een lezing aan de Boston University, getiteld Modern-Day American Imperialism: The Middle East and Beyond, waarin hij ondermeer het volgende uiteenzette:
 
I’ve been asked to talk about modern-day American imperialism. That’s a rather challenging task.  In fact, talking about American imperialism is rather like talking about triangular triangles.  The United States is the one country that exists, as far as I know, and ever has, that was founded as an empire explicitly.  According to the founding fathers, when the country was founded it was an ‘infant empire.’  That’s George Washington.  Modern-day American imperialism is just a later phase of a process that has continued from the very first moment without a break, going in a very steady line.  So, we are looking at one phase in a process that was initiated when the country was founded and has never changed. 

The model for the founding fathers that they borrowed from Britain was the Roman Empire.  They wanted to emulate it.  I’ll talk about that a little.  Even before the Revolution, these notions were very much alive.  Benjamin Franklin, 25 years before the Revolution, complained that the British were imposing limits on the expansion of the colonies.  He objected to this, borrowing from Machiavelli.  He admonished the British (I’m quoting him), ‘A prince that acquires new territories and removes the natives to give his people room will be remembered as the father of the nation.’  And George Washington agreed.  He wanted to be the father of the nation.  His view was that ‘the gradual extension of our settlement will as certainly cause the savage as the wolf to retire, both being beasts of prey, though they differ in shape.’ I’ll skip some contemporary analogs that you can think of.  Thomas Jefferson, the most forthcoming of the founding fathers, said, ‘We shall drive them [the savages] -- We shall drive them with the beasts of the forests into the stony mountains.’ and the country will ultimately be ‘free of blot or mixture’— meaning red or black.  It wasn’t quite achieved, but that was the goal.  Furthermore, Jefferson went on, ‘Our new nation will be the nest from which America, north and south, is to be peopled,’ displacing not only the red men here but the Latin-speaking population to the south and anyone else who happened to be around. […]

Well, it’s commonly argued that American imperialism began in 1898.  That’s when the US did finally succeed in conquering Cuba, what’s called in the history books ‘liberating’ Cuba—namely intervening in order to prevent Cuba from liberating itself from Spain, and turning it into a virtual colony as it remained until 1959, setting off hysteria in the United States which hasn’t ended yet.  Also, conquering and taking over Hawaii, which was stolen by force and guile from its population.  Puerto Rico, another colony.  Soon moving to the Philippines and liberating the Philippines.  Also liberating a couple of hundred thousand souls to heaven in the process.  And again, the reverberations of that extend right to the present: ample state terror, and the one corner of Asia that hasn’t undergone high development—something we’re not supposed to notice. 

But the belief that the imperial thrust started in 1898 is an example of what historians of empire call ‘the salt water fallacy,’ the belief that you have an empire if you cross salt water.  In fact, if the Mississippi River were as wide as the Irish Sea, the imperial thrust would have started much earlier.  But that’s an irrelevance.  Expanding over settled territory is no different from expanding over the waters.  So, what happened in 1898 was just an extension of the process that began when the infant empire, as it saw itself, was first formed, in its first moments.  The extension to beyond was… Again, a lot of this starts in New England, with New England merchants who were very eager to take over the Pacific trade, the fabulous markets of China, which were always in their minds, which meant conquering the northwest so you can control the ports and so on, meant kicking the British out and others out, and so on.  It went on from right here.  The goal, as William Seward, who was Secretary of State in the 1860s, pointed out (a central figure in American imperialism) was that we have to gain command of the empire of the seas.  We conquer the continent.  We’re going to take it over.  The Monroe Doctrine was a declaration that we’ll take it over—everybody else keep out.  And the process of doing so continued through the nineteenth century and beyond until today.  But now we have to have command of the seas.  And that meant when the time was ripe, 70 years later, when the apple started to fall from the tree, given relative power, proceeding overseas to the overseas empire.  But it’s basically no different than the earlier steps.  The leading philosophical imperialist, Brooks Adams, pointed out (this is 1885; we were just on the verge of moving overseas extensively) that ‘all Asia must be reduced to our economic system, the Pacific must be turned into an inland sea’ (just like the Caribbean had been).  And ‘there’s no reason,” he said, “why the United States should not become a greater seat of wealth and power than ever was England, Rome, or Constantinople.’ 

Well, again there was a deterrent.  The European powers wanted a piece of the action in East Asia, and Japan by then was becoming a formidable force.  So it was necessary to explore more complex modes of gaining command of turning the Pacific into an inland sea and going on.  And that was lucidly explained by Woodrow Wilson, who is one of the most brutal and vicious interventionists in American history.  The probable permanent destruction of Haiti is one of his many accomplishments.  Those of you who study international relations theory or read about it know that there is a notion of Wilsonian idealism.  The fact that that notion can exist is a very interesting commentary on our intellectual culture and scholarly culture if you look at his actual actions.  Fine words are easy enough.  But these are some of his fine words which he was smart enough not to put into print.  He just wrote them for himself.  He said, ‘Since trade ignores national boundaries and the manufacturer insists on having the world as a market, the flag of his nation must follow him, and the doors of the nations which are closed must be battered down … Concessions obtained by financiers must be safeguarded by ministers of state, even if the sovereignty of unwilling nations be outraged in the process. Colonies must be obtained or planted, in order that no useful corner of the world may be overlooked or left unused.’

 That’s 1907.  There’s a current version of that, a crude version by Thomas Friedman, who says that ‘McDonald’s cannot flourish without McDonnell Douglas’ (meaning the US Air Force).  Well, that’s a crude version of Wilson’s point.  You’ve got to batter down the doors by force and threat, and no corner of the world must be left unused—no useful corner.  http://current.com/1ne8a4c

Het land fungeerde… decennialang als ordebewaker en politieagent – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde. En nog steeds zijn de Verenigde Staten het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord.
Geert Mak. Pagina 523 van Reizen zonder John.

President James Madison, opsteller van de Amerikaanse grondwet, zat veel dichter bij de waarheid toen hij waarschuwde:

War is in fact the true nurse of executive aggrandizement… In war the honors and emoluments of office are to be multiplied; and it is the executive patronage under which they are to be enjoyed. It is in war, finally, that laurels are to be gathered, and it is the executive brow they are to encircle. The strongest passions, and the most dangerous weaknesses of the human breast; ambition, averice, vanity, the honorable or venial love of fame, are all in conspiracy against the desire an duty of peace.

Meer hierover maandag.

Mises Academy: David Gordon teaches The Real Causes of America's Wars: A Revisionist View