zaterdag 16 mei 2015

Kashba

Over het tonen van verzamelingen

roan-ji garden couple 2

In het verlengde van verzamelen ligt het laten zien. Zelfs voor de verzamelaar die uitstallen als pronken afdoet, leidt het aanbrengen van orde in de verzameling tot schikken, situeren, stapelen, structureren, kortom de zaken zichtbaar maken. Al naar gelang het assortiment, uiteraard: het uitstallen van munten noopt tot andere overwegingen dan van keramiek of oude auto’s.
En toch ook weer niet.

dry garden pattern making 2

Er bestaat niet één monolithisch iets genaamd 'kunst', maar veeleer verschillende soorten kunst die zich voornamelijk onderscheiden door de reden waarom die kunst bestaat en ook door wat er vervolgens mee gebeurt als die eenmaal is gecreëerd. – Mas Nakajima


Aan kennis over z’n collectie zal het de verzamelaar niet ontbreken, maar bij het tonen ervan komen nog andere kwaliteiten te pas: oog voor maatverhoudingen en kleurschakeringen bijvoorbeeld. Geen wonder dat menig ontwerper en kunstenaar van oudsher bijklust met het maken van etalages.

Een curator die een expositie inricht, onderscheidt zich - hopelijk - door kennis van het getoonde maar verschilt verder nauwelijks van een etaleur. Ook al probeert hij, de deskundige, deze associatie soms met dure woorden te overschreeuwen, in menig museum hangt bijvoorbeeld de omschrijving van het getoonde nog steeds als een prijskaartje ernaast.

Zelfs als het kunstwerk voorheen werd tentoongesteld dankzij het ​​museum, dient het nu als niets meer dan een decoratieve gimmick voor het voortbestaan ​​van het museum als tableau, een tableau waarvan de auteur niemand anders is dan de organisator van de tentoonstelling. – Daniel Buren

Duchamps etant-donnes-540x685
Reeds sinds Marcel Duchamps(1887- 1968) is er discussie of de conservator – die het kunstwerk voor een museum of galerie selecteert – niet even bepalend is als de kunstenaar die het maakte. Om dit debat aan te scherpen, voegde Duchamps een vaste opstelling aan een van zijn kunstwerken toe: alleen door twee ooggaatjes in een deur kon je ernaar kijken. Hij bepaalde hoemen zijn kunst moest bekijken.

Door de verscheidenheid aan verzamelingen – alleen al qua materie en maat al – bestaan er relatief weinig algemenehandleidingen over het tonen ervan. Woonbladen, bijvoorbeeld, demonstreren weliswaar, maar leggen het hoe en waarom van inrichten niet uit – men zou ’ns geen behoefte meer hebben aan een volgend nummer.

Natuurlijk bestaan er regels en richtlijnen die het kijken vergemakkelijken, veraangenamen en bevorderen. Of deze oeroude conditionering evo-psycho-sociologisch bepaald is en ergens in onze cortex hun weerklank vinden, uh… vast wel.
suiseki small stone

Daardoor maakt het weinig uit wat er precies tentoongesteld wordt. Om de basisregels te begrijpen, kan nagenoeg elke verzameling voorwerpen als voorbeeld dienen.


Book
The Japanese Art of Stone Appreciation door C. Covello en Y. Yoshimura is een zeer verhelderend boekje. Als je het uit hebt, twijfel je of je het niet altijd al wist…
Suiseki and its use with Bonsai, zoals de subtitel luidt, betreft het vinden en tonen van bijzondere stenen uit de natuur. Zodra er meer aan te pas komt – zand, water of bonsai bijvoorbeeld – dan spreekt men, ook internationaal, van bonkei. De laatste eeuwen is deze ‘toonkunst’ dermate verfijnd, dat vrijwel alle aspecten van presentatie erin voorkomen.

Suiseki wind

Door er nooit echt over te hebben gedacht, was asymmetrischwat mij betreft synoniem met chaotisch. Doorsnee digitale woordenboeken zijn daar hooguit iets minder stellig over: disproportioneel, onevenwichtig.
Leg eens ‘n willekeurig voorwerp, bijvoorbeeld een steen of een kopje, asymmetrisch op een ovale of langwerpige ondergrond.
De eenvoudige schetsjes van Covello en Yoshimura laten zien dat de vanzelfsprekendste plek op twee-derde is.
Als u net als ik de gulden snede nooit echt begreep, komen we hier een beetje dichterbij, geloof ik.

Placing a stone
(De rand lijkt me in verhouding tot de ‘berg’ overigens aan de dikke kant).








Veel aquascapers volgen de regel van de drie delen, waarbij de lay-out in drie gelijke segmenten van boven naar beneden is verdeeld, en drie van links naar rechts . Het visuele brandpunt komt daar waar de verschillende verticale en horizontale lijnen elkaar kruisen. – Aquascape

Lees verder: http://kashba.nl/blog/over-het-tonen-van-verzamel.html 


Geen opmerkingen:

De Holocaust Is Geen Rechtvaardiging meer Voor Joodse Nazi's

Eitan Bronstein, bezig de geschiedenis van straten, wijken en steden terug te geven aan Palestijnen en daarmee aan de Joden in Israël. . Zev...